rouw en verdriet, wat doet het met mij?

Die vraag wordt mij vaak gesteld. En dat is natuurlijk niet zo gek, want ik heb een alles behalve alledaags beroep.

Word ik zelf verdrietig van wat mij verteld wordt? Nee, dat niet maar het raakt me wel.

Het raakt me enorm wanneer ouders hun kind hebben verloren, wat de doodsoorzaak ook geweest is. Of andersom, dat iemand een of beide ouders verliest. Dat houdt mij bezig en ja, daar lig ik ook weleens ’s nachts wakker van. Ik ben zelf ook moeder van een prachtige zoon.

Soms vertellen nabestaanden mij hun verhaal en kan ik het nauwelijks geloven dat het waar gebeurd is. Wat moet afscheid nemen dan ontzettend pijnlijk en haast ondraaglijk zijn. Ik kan er natuurlijk niet teveel over vertellen, dat is niet aan mij om dat te doen. Wat ik wél zie dat het hele krachtige mensen zijn. Die hun verdriet dragen, samen of alleen. Maar ook doorgaan, doorgaan met hun leven, ondanks hun enorme verdriet en gemis. Dat rouwen voor iedereen weer anders is en anders voelt. Dat de een daar langere tijd voor nodig heeft dan de ander. Iemand heeft mij weleens geschreven dat rouwen 4 seizoenen lang duurt, omdat je ieder nieuw seizoen opnieuw beleeft zonder de ander.

Als het mij weleens teveel wordt, dan zoek ik de rust en ruimte op in de natuur. Op de heide of op het weidse water. Maar ook weer in mezelf. Dat zijn dan de momenten dat je niet veel van mij ziet op social media, dat ik even wat minder communiceer met jou als volger.

liefs, Monique